Met lichte schaamte zit ik achter mijn toetsenbord van me af te schrijven wat me de afgelopen weken regelmatig bezighoudt. Het gaat namelijk al een tijd niet goed met ons, mannen. We zijn in een paar jaar verworden tot ranzige, graaiende en mishandelende vieze mannetjes die denken dat iedere piemelfoto er toe leidt dat vrouwen zich soppend aan hun voeten werpen. Macht en succes lijken een soort van vrijbrief te worden om maar je gang te gaan want de “kans op aangifte is nihil”. En als een slachtoffer de moed heeft verzameld en aangifte heeft gedaan, is de kans op vrijspraak nog steeds enorm groot. Vaak wegens gebrek aan bewijs. En dat het nodig is om te bewijzen dat iemand zich schuldig heeft gemaakt aan een misdrijf wordt aangetoond door cijfers uit het Amerikaans rechtssysteem. Sinds 1973 hebben er 182 mensen onschuldig in de dodencel gezeten. Maar daar heb je als slachtoffer niets aan. Als slachtoffer wordt er vervolgens wel nog steeds een klemmend beroep op je gedaan om toch vooral aangifte te doen. Dus mag je de hele ellende nog een paar keer emotioneel doorstaan en krijg je met vrijspraak van de dader nog een schop na.
Wat hierboven staat wordt niet voor het eerst op papier gezet. Het is immers het resultaat voor het jarenlang negeren van signalen uit de maatschappij dat mannen niet meer weten hoe ze met hun “mannelijkheid” om moeten gaan. Mannen met macht lijken te vergeten dat macht gepaard gaat met een enorme verantwoordelijkheid. Mannen met status en/of veel geld lijken te denken dat seksueel gedrag dat van hen afkomstig is, nooit ongewenst kan zijn en de overige mannen zien dit gedrag als een handleiding voor het eigen gedrag.
En nu zit ik op een regenachtige avond op mijn zolderkamer te peinzen over de effecten die dit soort nieuwsberichten op me heeft. En dan ontsteek ik in een machteloze woede die maar één uitweg kent, het toetsenbord. En die woede voel ik omdat ik graag met vrouwen om ga. Omdat ik het fijn vind om gewoon een gesprekje aan te kunnen knopen zonder dat dat leidt tot een angstige reactie die volkomen begrijpelijk is, omdat ik een dochter heb die ik heb moeten waarschuwen voor minder betrouwbare mannen (en let op! Het zou zelfs een vriend, een oom, een leraar of een trainer kunnen zijn!) en omdat ik weet dat we nog veel meer van zulke nieuwsberichten onder ogen zullen krijgen.
Er is dus iets fundamenteel mis in onze maatschappij. En ik claim niet de wijsheid in pacht te hebben maar als iets fundamenteel mis is, moeten we ook in dat fundament gaan zoeken naar een oplossing. En volgens mij ligt dat fundament in onze omgang met seksualiteit. Kinderen krijgen (vaak) seksuele voorlichting maar bij mijn weten gaat het maar zelden over omgangsvormen op seksueel vlak, of over het gegeven dat iedereen zich fijn zou moeten voelen bij een seksuele activiteit en dat ieder mens bepaalde seksuele voorkeuren heeft die lang niet altijd in het LHBTIQ+ spectrum hoeven te vallen. Of dat je best kunt spelen met fantasieën over machtsverhoudingen zolang dat wederzijds gewenst is en je er niemand mee schaadt. Zelden gaat het daarbij over betaalde liefde want prostituees zijn immers “sletten” en prostitueebezoekers zijn “vieze hoerenlopers”. En zo zijn er nog meer taboes die er, zolang ze een taboe blijven, toe leiden dat sommige mannen gewoon echt niet weten hoe ze een gezonde, passende relatie met een vrouw aan kunnen gaan die voor beide seksen een verrijking is. Of deze relatie nu collegiaal, vriendschappelijk, hiërarchisch, platonisch of juist passioneel is. En dat moeten we opnieuw leren. Kortom, door als maatschappij op een nieuwe, open manier met seksualiteit en relaties om te gaan zou het toch voor iedereen mogelijk moeten zijn om een (of meerdere) gezonde betekenisvolle relatie(s) aan te gaan zonder dat je daarop veroordeeld wordt. En als dat zou lukken hebben de graaiende, mishandelende vieze mannetjes dat gedrag hopelijk niet meer “nodig”.
Ik weet het, ik blijf dromen…