Het succes van het eerste weekend smaakte natuurlijk naar meer. Nu moesten we vrijdags voorafgaand aan de herfstvakantie weg zijn uit Scharendijke en wat is nou een mooiere dag dan vrijdag de 13e om de boot te verhuizen naar haar nieuwe onderkomen. En eigenlijk vonden we dat (behalve de kosten) ook wel een goed idee. De ruimte tussen de steigers is bij een commerciële haven een stuk groter en we konden ook nog eens kiezen voor een plek aan het einde van een steiger met heeeuuul veeuuul ruimte om de box in te varen. Had ik al verteld dat we nog niet zo goed zijn in manoeuvreren? Nee? Ok, we zijn nog niet zo goed in manoeuvreren… En dat gaf in Scharendijke best wel wat stress. Is allemaal goed gegaan maar video’s van de manier waarop we de boot op haar plek legden hadden zomaar op Dumpert kunnen komen.
En ja, omdat we ook nog een auto hebben die van Scharendijke naar Bruinisse moest, hebben we afgesproken dat ik de boot alleen naar Bruinisse zou varen en Daan er met de auto achteraan (eigenlijk vooruit) zou gaan. Nu stond er die dag een windje boven de 20 knopen dus in de week voorafgaand aan de tocht al een veiligheidslijn aangeschaft. Reddingsvesten hadden we al maar door jezelf aan de boot te bevestigen sla je niet zomaar overboord. Ondanks deze voorzorgsmaatregelen vond ik het onverantwoord om direct al alleen zeilend naar Bruinisse te gaan. Ik heb dus besloten dat tochtje van 2,5 uur op de motor te doen. Met name omdat ik nog geen idee had hoe je het zeil kon reven (kleiner maken zodat je met meer wind kunt varen). Dat reven werd dus een onderwerp van onze zeilles. En daarover gesproken:
Zeilles
Je kunt wel heel hard roepen dat je jezelf wel alles aan kunt leren maar dat is natuurlijk nooit helemaal zo. Ook niet voor een autodidact als ik. Er liepen immers een stuk of 10 touwtjes door die boot en van een paar touwtjes wist ik wat ik mee moest maar het grootste deel kon alleen maar in de knoop raken. En ook dat reven was essentieel om de veiligheid aan boord te kunnen waarborgen. Met een te groot zeil en teveel wind verlies je immers controle met alle risico’s die daarbij hoorden. En dat manoeuvreren bleef ook nog wel een dingetje dus als iemand daar wat wijze woorden aan besteed komt de rest vanzelf. Dat waren dus onze eerste leerdoelen voor de zeillessen later die week.
Terug naar de tocht richting Bruinisse. Zelfs op de motor is dat gewoon één groot feest. Als er eenmaal snelheid in de boot zit laat ze zich heerlijk sturen en met dank aan de Waterkaarten App kon ik zien waar ik was en hoever ik nog te gaan had. Dus na een paar uurtjes kon de hartslag omhoog. De nadering van jachthaven Bruinisse. Maar ja, als je nooit een haven invaart, waar bevindt zich dan de juiste ingang? Nou ja, gewoon even voorbij varen, goed kijken en dan maar zien. En inderdaad, ik zag iets van een inham waarvan ik het gevoel had dat ik die moest hebben. En dat was ook zo. Alleen al door de haven varen die totaal onbekend was gaf al de nodige stress en het naderen van de box maakte dat niet echt beter. Maar met het nodige gepruts hebben we de boot uiteindelijk veilig aangelegd. Omdat die zondag de wind nog steeds te sterk was hebben we die dag lekker gewandeld in Bruinisse en aan boord gekookt. Wisten we ook dat dat allemaal perfect gaat (hoewel de broodjes uit de gasoven de eerste keer wat donker waren aan de onderkant).
Op maandag hadden we de eerste zeilles van 2 uur gepland staan waarin we uitleg hebben gekregen over de verschillende touwen en vooral hoe we moeten reven. En wat bleek? De tuigage moest nog op een paar punten worden aangepast om dat reven soepel uit te kunnen voeren. Zelf proberen uit te vogelen zou dus tijd hebben gekost. Veel tijd. Die week heeft de hele week hard gewaaid en hoewel we de eerste paar dagen fantastisch weer hadden, was het op het water vaak heerlijk onstuimig. We hebben dus die hele week met 1 rif gevaren (je kunt het grootzeil in twee stappen verkleinen, rif 1 en rif 2). Tot donderdag hebben we iedere dag geoefend waarbij we iedere avond ook weer teruggekeerd zijn naar de jachthaven. Een heerlijk en leerzaam begin tot aan woensdag;
Niet alles gaat goed
Om ons te oriënteren op het water maakten we gebruik van de app Waterkaarten op een iPad. Omdat dit apparaat geen ingebouwde GPS heeft maakt deze gebruik van de GPS chip in een iPhone. Geen probleem zou je zeggen. Totdat de verbinding tussen iPad en iPhone even wegvalt. Dan blijft de boot even stil liggen op de kaart totdat het signaal er weer is. Zonder waarschuwing. En omdat het Grevelingenmeer op veel plaatsen ondiep is, is het zien waar je bent nogal van belang. Je voelt ‘m waarschijnlijk al aankomen (of misschien kun je het beter aan horen komen), een ligt schrapend geluid van onder de boot en ineens lig je stil. En pas dan geeft de dieptemeter aan dat het minder diep is dan de minimale 1 meter 20. Dus vastgelopen. Al met al heeft het drie kwartier gekost om weer los te komen. Genoeg tijd dus om onzeker te worden of het überhaupt gaat lukken. Handig dat we eerst gesurft hebben waardoor we nog in het trotse bezit zijn van wetsuits. Die wetsuits hebben we gelukkig gehouden en in de boot gegooid onder het motto “kan handig zijn”. Gelukkig kwamen we net los voordat iemand van ons het water in moest. Dus die navigatie, die moest anders. En zo zijn er nog wel meer dingen die anders moe(s)ten maar daar besteed ik wel een afzonderlijk verhaal aan.
Donderdag stond dus in het teken van de tweede (zeil)les. Bewust heb ik zeil tussen haakjes gezet omdat we geen tijd hebben besteed aan het zeilen zelf maar vooral aan randzaken. Randzaak 1 was advies over de best mogelijke navigatie-opties aan boord. Dat advies hebben we niet echt gekregen. Ik ben iemand die zich bij voorbaat al flink verdiept in de mogelijkheden en dan van iemand met praktijkervaring wil weten wat handig is voor onze situatie. Dus ik schets wat mogelijkheden maar meer dan antwoorden als “ja, daar kun je voor kiezen” en “ik gebruik zelf xxx” zijn we niet gekomen. Prima, lossen we het zelf wel op. Vervolgens lesje manoeuvreren. Dat was nuttig. Eerst bij een boei voor- en achteruit varen en vervolgens op basis van een paar tips achteruit de box in gevaren. Voldoende overdracht om daarna zelfstandig te oefenen. Overigens hoorden we wel van de instructeur dat onze oude dame niet de makkelijkste is als het gaat om achteruit varen. Je bent minstens 20 meter verder voordat ze op het roer reageert. Iets om rekening mee te houden.
Vrijdag en zaterdag hebben we natuurlijk ook gewoon onze tochtjes gemaakt en hoewel het weer wat minder werd hebben we ook daar enorm van genoten. De weken na de herfstvakantie zijn we vooral bezig geweest met het aanpassen van de boot op basis van onze bevindingen tijdens deze vakantie. Waar die aanpassingen uit bestaan lees je in het volgende blog.