Soms stuit je spontaan op iets dat ineens antwoord geeft op een aantal vragen die je al geruime tijd bezighielden. Dat is me vandaag overkomen met Shift Happens:
Sinds mijn mislukte schoolcarriere heb ik iets met onderwijs. In eerste instantie verspilde ik mijn energie aan het beantwoorden van de vraag: “wat is er mis gegaan?” om me vervolgens bezig te gaan houden met de vraag: “wat kan ik doen om het maximale uit mezelf te halen?”. Niet dat dat maximale nou zo belangrijk is op het gebied van carriere, status of inkomen maar meer omdat de prikkeling die daaruit voortkomt bijdraagt aan mijn levensvreugde. Sinds 5 jaar is daar een nieuwe invalshoek bijgekomen, de geboorte van mijn dochter (als mijn dochter dit later leest vergeeft ze het me hopelijk dat ik haar een “invalshoek” heb genoemd). Vanzelfsprekend hebben we ons vanaf haar derde jaar bezig gehouden met de schoolkeuze. Omdat deze keuze voor een deel bepalend is voor de rest van haar leven, hebben we hier niet lichtzinnig over gedacht. Uiteindelijk hebben we gekozen voor Montessori onderwijs omdat we daarvan het gevoel hebben dat dit type onderwijs het best aansluit bij onze opvoeding en de maatschappij waarin we leven.
Nu zie ik je bijna denken: “We hebben een titel de adviseur is dood, leve de adviseur. Vervolgens komt er een inleiding die over Twan gaat om vervolgens over te gaan naar een betoog over het onderwijs van zijn dochter. WAAR GAAT DIT HEEN???” Nog even geduld, we komen er zo 😉
Ondertussen heb ik me met mijn LBO redelijk op weten te werken naar een baan op “HBO-niveau” en zou ik bijna kunnen zeggen dat ik het maximale uit mezelf haal. Toch is dat niet helemaal zo. Op mijn visitekaartje staat dat ik adviseur ben terwijl ik 1 keer een schriftelijk advies heb uitgebracht (en dat nog niet eens zelfstandig). Ik heb nl. de fout gemaakt een paar cursussen projectmanagement te volgen waardoor ik spontaan projectleider ben als de markt daarom vraagt. Zo ben ik ook accountmanager geweest omdat ik op een vacature stuitte die me wel wat leek. Later ben ik productmanager bij dezelfde organisatie geworden zonder dat ik ooit professioneel bij productontwikkeling betrokken ben geweest. Zo is het eigenlijk ook gegaan toen ik achtereenvolgens, kok, kelner, restaurantmanager, helpdeskmedewerker, LAN-beheerder, Technisch applicatiebeheerder en I-controller werd. Echt geschoold was ik daarin niet maar met wat inventiviteit kun je een eind komen. Wel moest ik met name bij de laatste 5 functies steeds aantonen dat ik echt wel HBO niveau aan kon terwijl ik in de praktijk HBO-ers tegen kwam waarvan ik me afvroeg hoe het mogelijk was dat zij deze opleiding tot een goed einde hebben kunnen brengen. Tegelijkertijd heb ik me wel eens achter de oren gekrabt met de vraag hoe het mogelijk was dat ik me met mijn achtergrond zo makkelijk staande kon houden. Inmiddels weet ik waarom dankzij dit filmpje (het antwoord op mijn vragen):
Nee ik ben niet uitzonderlijk slim en ook nergens in gespecialiseerd. Wel was ik aan het begin van de hele ICT-zeepbel (zeepbel omdat in de jaren 90 vooral geautomatiseerd werd om de automatisering en niet zozeer om in een informatiebehoefte te voorzien) erg nieuwsgierig en had ik mezelf daarvoor aangeleerd om snel informatie te verzamelen en toe te passen. En daarmee heb ik, zonder dat ik het wist, de Montessori basisschool dunnetjes over gedaan. Want als 1 ding duidelijk wordt uit “Shift Happens” is het wel dat de hoeveelheid informatie simpelweg te groot wordt om nog te kunnen bevatten. Tegelijkertijd is de manier waarop wij informatie opslaan en delen sterk veranderd. Daarmee wordt een adviseur iemand die snel en effectief informatie kan verzamelen waarmee een klantvraag beantwoord kan worden. Maar waarom zou een organisatie dit niet zelf kunnen (de adviseur is dood)? En weer komt dat onderwijs om de hoek kijken: In de wetenschap dat de wereld deze kant op gaat, hebben we toch een verantwoordelijkheid om ons nageslacht hierop voor te bereiden?