Deze vraag kan aangevuld worden met het gebruik van alle Social Media toeters en bellen waarmee we om de oren geslagen worden. Hyves, Facebook, Twitter etc.
Regelmatig worden hele Twitterdiscussies gevoerd over Bloggen en hoe je zoveel mogelijk bezoekers naar je blog kunt krijgen. Op zich een prima discussie voor de groep die veel bezoekers nodig heeft maar die discussie zette me wel aan het denken (stopt dat nou nooit?). Dus maar weer achter het toetsenbord gekropen om de motivatie in ieder geval voor mezelf helder te krijgen.
Dit is dus ook weer een persoonlijk verhaal waarin ik probeer te verwoorden waarom ik doe wat ik doe. Bij mij begint vrijwel alles op experimentele basis en tijdens zo’n experiment stel ik vast of ik hieraan een vervolg wil geven. Zo ben ik ook ooit begonnen met het schrijven van korte tekstjes. In het DOS tijdperk sloeg ik deze tekstjes, die overal over konden gaan, lokaal op en uiteindelijk zijn ze in de vuilnisbak beland. Dit veranderde met de komst van Internet. Eerst vrij lang gezocht naar een modus om deze teksten te filteren maar omdat dat niet lukte beperkte ik me tot het publiceren van handleidingkjes. De overige teksten bleef ik schrijven maar kregen uiteindelijk dezelfde bestemming als die in het DOS tijdperk.
Toen kwam het Bloggen. Mensen maakten elkaar deelgenoot van zo’n beetje alles wat ze bezighield en sommigen wisten daarmee een grote schare lezers aan zich te binden. En jawel, het bloggen werd een hype. Inmiddels kunnen we alles aan elkaar knopen zodat de nieuwe blogs automatisch op Hyves en Facebook verschijnen, rondgetwitterd worden, op RSS lezers verschijnen etc. En wanneer je dat doet gebeuren er dingen waarvan je je afvraagt of je dat wel wil:
- Volslagen onbekenden gaan je volgen
- Je wordt kritischer op jezelf en je uitingen
- Je gaat tips voor succesvol bloggen volgen
Daarmee komen ook de momenten waarop je zou willen dat je die media kon benaderen op een manier waarop mijn vrouw dat bijvoorbeeld doet. Gewoon met vier volgers delen dat je vanmiddag lekker naar de kapper gaat. Niets hoogdravends en opgeklopts maar gewoon leuk. Ik durf dat al niet meer omdat ik er van overtuigd ben dat een paar critici zich hardop gaan afvragen of dat wel de bedoeling is…
Dus waarom zijn mensen zo actief op sociale netwerken?
Waarschijnlijk is de belangrijkste drijfveer de angst “er anders niet bij te horen”. Een andere kan zijn dat sociale netwerken toegang geven tot het leggen van contacten die je in “real live” niet zo snel zult leggen. En tenslotte: Ik heb 50 Hyves vriendjes en vriendinnetjes, 22 volgers op Twitter, nog een paar op Facebook en ik heb nog een echt leven. En daar zal ik zeker niet de enige in zijn. Het live onderhouden van deze contacten gaat de meesten simpelweg niet lukken en dan is het handig dat je wat nieuwsfeitjes gewoon online kunt delen. Inmiddels denk ik erachter te zijn het het bij mezelf zit . Zie dat schrijven van mij maar als iets therapeutisch. Er gebeuren dingen in mijn leven en in de maatschappij die me zorgen baren, of die leuk zijn. Soms kan ik zo enthousiast raken over iets dat ik ontdekt heb dat ik het met de wereld wil delen (of die wereld er nou op zit te wachten of niet). Vervolgens houden die onderwerpen me bezig tot het moment dat ik er iets over geschreven heb. Ik kan dan later af en toe teruglezen hoe ik destijds dacht en of dat nog steeds zo is Daarmee doe ik afbreuk aan tip 1: beperk je tot 1 onderwerp zodat terugkerende lezers weten wat ze kunnen verwachten. Maar omdat ik niet de intentie heb de lezer te plezieren, heb ik besloten gewoon te blijven schrijven. Hiermee heb ik niet de illusie dat ik werkelijk iets bijdraag noch dat iemand zit te wachten op mijn pennenvruchten.
Kortom, ik schrijf vooral voor mezelf en het is aan jou als lezer of je daar iets mee wil. Speciaal op verzoek heb ik de mogelijkheid op blogs opengesteld om te reageren en zolang de reacties niet aanstootgevend zijn zal ik ze laten staan. Maar ik zal proberen me er niet door te laten beïnvloeden. Het is tenslotte je eigen schuld dat je je kostbare tijd verliest aan die onzin van mij 😉