Op 4 november 2014 heb ik een stukje op mijn website geplaatst over stoppen met roken en de wijziging in levensstijl die er uiteindelijk toe geleid heeft dat het stoppen met roken succesvol werd.
Hieronder nog een korte samenvatting zodat jullie dat verhaal niet opnieuw hoeven lezen:
Op 1 spetember 2013 ben ik gestopt met roken. Omdat ik daarvoor al een groot aantal pogingen achter de rug had, wist ik wat me te doen stond om definitief te kunnen stoppen. Mijn levensstijl moest om. Gelukkig wist ik dat al eerder want in de zomer van 2014 heb ik een vriend van ons (Jurjan) beloofd om het jaar daarop met hem mee te lopen met de rondjes die hij minstens drie keer per week in de buurt van de camping liep. Die belofte ben ik nagekomen 😉
Mede daarom heb ik me op die bewuste 1 september ingeschreven voor de CPC in Den Haag en dan ook meteen de halve marathon. Die stok achter de deur (en ook rondbazuinen dat ik me hiervoor ingeschreven had) zorgden ervoor dat ik ook tijdens de koude en donkere dagen na kerst soms pas om 22.00u van de bank kwam om mijn trainingsschema achterna te rennen. Dit heeft uiteindelijk geleid tot een succesvol debuut op de halve marathon.
Na die succesvolle halve marathon fluisterde een stemmetje in mijn hoofd iets “over een ultieme bekroning en het summum van wat je op hardloopgebied (qua afstand) zou kunnen bereiken…”
Dat stemmetje in mijn hoofd was sterker dan mezelf. Dus ja, ik heb me destijds ingeschreven voor de marathon van Rotterdam 2015. De aanloop is simpel: “Men struine Internet af op zoek naar een passend trainingsschema en als men dat braaf volgt, is men aan het einde van de rit in staat een marathon te volbrengen.” Daar dacht mijn lichaam anders over. Hoewel ik al een duurloop tot 26 km. in de benen had, werd ik geveld door een trainingsronde over het strand van Scheveningen met een stormachtige wind tegen. Mijn liezen waren niet bijster gelukkig met deze inspanningspiek en gaven er de brui aan. De marathon Rotterdam moest dus nog een jaartje uitgesteld worden. Dat jaartje gaf me ook de tijd en de gelegenheid om eens te kijken naar andere mogelijkheden. Ik had inmiddels een andere baan die aanzienlijk meer tijd kostte dan mijn werk voor de Hogeschool van Amsterdam / Universiteit van Amsterdam. Daarnaast gaven de reistijden (50.000 km. per jaar in eigen tijd) ook niet echt veel ruimte voor een klassiek trainingsschema waarin je 100 km. per week moet gaan trainen. Per toeval stuitte ik op http://www.sportrusten.nl. Een schema waarin je energie overhoudt voor gezin, werk en dat je ook niet helemaal uitput voordat je aan een marathon begint. Dit klonk (en klinkt nog steeds) erg goed omdat je maar maximaal 14 km. traint. Wel 4 keer per week maar alles is nog te overzien. Vorig jaar heb ik me op basis van dit schema voorbereid op de marathon Rotterdam 2016 en na een succesvolle voorbereiding (vrijwel alles verliep volgens het boekje), stond ik enthousiast aan de start voor wat mijn allereerste (en enige!) succesvolle marathon van mijn leven moest worden. Nu is dit programma (Sportrusten) gebaseerd op hartslag. Mijn marathon hartslag zou op 149 slagen per minuut moeten liggen om de beroemde man met de hamer pas op km. 44 tegen te komen. En laat ik nu in de grootste valkuil van een marathon gesprongen zijn (ondanks alle waarschuwingen): te snel starten, te grote belasting op onderstel met als gevolg dat ik de man met de hamer tegenkwam. Helaas iets eerder dani op kilometer 44. Op kilometer 30 stortte ik volledig in met in zware kramp die elke anderhalve kilometer terugkwam. Hoewel de metingen van Sportrusten uitgingen van een tijd van 04.14 ben ik uiteindelijk inn 4.50 over de finish gekropen. Gevolg: van het gevoel van trots, voldoening en bekroning was totaal geen sprake. Ik was meer teleurgesteld, boos en gefrustreerd dat ik op deze manier over de finish gekomen was.
En wat is nu de grootste fout die ik vorig jaar gemaakt heb?
Niet de manier waarop ik de wedstrijd heb opgebouwd. Niet handig maar en ook wel een beetje dom maar niet onoverkomelijk. Nee de grootste fout was dat ik VERGETEN WAS TE GENIETEN! In plaats daarvan heb ik me laten afleiden door testosteronspiegels, prestatiedrang en alfa-gedrag.
Reden dus om het nog één keer te herhalen. Maar nu wel met de juiste mindset. Opnieuw met het schema van Sportrusten en opnieuw vrijwel alles volgens het boekje. Grote verschil met vorig jaar was de instelling waarmee ik begonnen ben. Van de omstandigheden was vooraf bekend dat de plotselinge temperatuursstijging zou leiden tot een verhogen van de hartslag van ongeveer 8 slagen en een prestatieverlies bij amateurlopers van ongeveer 10%. Gevolg: hoe langzaam ik ook liep, die hartslag wilde maar niet dalen. Vanaf dat moment wist ik dus ook dat ik die man met de hamer weer zou ontmoeten. En dan kun je drie dingen doen:
1. Uitstappen: Geen optie
2. Vechten en op wilskracht uitlopen: En dan met hetzelfde negatieve gevoel over de finish komen.
3. Man met de hamer omhelzen: Als het lichaam dan niet meer wil, maak er dan een feestje van.
En een feestje is het geworden:
Onderweg nog wat mensen aangespoord die het moeilijker hadden dan ikzelf, die grijns op mijn gezicht gehouden (sorry mensen, van een spontane lach was geen sprake meer) waarop ook het publiek weer reageerde. Tijd genomen voor een interviewtje met Radio/TV Rijnmond (waarschijnlijk radio want op herhalingen online ben ik mezelf niet meer tegengekomen), lekker een paar keer een praatje met mijn trouwste supporters (bedankt Danielle en Yinthe!) en zielsgelukkig met een belabberde tijd over de streep gekomen.
Hiermee kan ik dus het boek “marathon” sluiten.
En dat is ook waarom ik zeg: Nu moet het geouwehoer afgelopen zijn. Eén van de eerste vragen die me gesteld worden door een medeloper als ik aan een evenement heb deelgenomen: “Wat was je tijd?”. Begrijp me niet verkeerd: ik ben supertrots op mijn 50 minuten op de 10 km. Ik ben enorm trots op mijn 2.03 of 2.06 op de halve marathon en ik zal de halve ook nog wel onder de 2 uur kunnen halen. Maar Nederlands kampioen worden de meesten onder ons niet meer.
En laten we wel wezen: iedere loper heeft zijn of haar verhaal dat vele malen interessanter is dan die ene vraag die meestal gesteld wordt. Voor mij is dat de bekroning op een omslagpunt in mijn leven dat me veel heeft gebracht maar waarin ik niet wil doorslaan. Dus ja, jullie zullen nog wel wat blije foto’s op FB tegenkomen van een leuk rondje (max. een halve marathon) en ook zal ik anderen aanmoedigen om het voor henzelf zo leuk mogelijk te krijgen. Maar al dat geouwehoer over hardlopen, de wetenschap, de prestatiedrang: Het moet maar eens afgelopen zijn.