Zondag 1 september 2013. De eerste dag van mijn nieuwe leven. Talloze pogingen achter de rug maar dit keer gaat het echt lukken. Ik heb me immers nooit zo goed voorbereid als nu. Niet alleen mijn nicotineverslaving behoort vanaf vandaag tot het verleden, ook de talloze valkuilen waarmee ik weer terugviel in mijn oude gewoonten heb ik geëlimineerd. De spanning die dit voornemen tot gevolg heeft, kan het best omschreven worden als een lichte nervositeit omringd door een dun randje twijfel. Twijfel of ik overal aan gedacht heb, of ik alle valkuilen wel goed in beeld had en of ik voldoende zicht heb op de verschillen in gemoedstoestand die stoppen met roken teweeg zal brengen. Het is immers niet niets, van 40 sigaretten per dag naar nul. Cold turkey want afbouwen werkt niet. En cold turkey kan alleen als al die receptoren in mijn vertroebeld brein weer rechtgezet zijn. En daarvoor heb ik een doel gedefinieerd.
De CPC 2014 ofwel de halve marathon van Den Haag. Eigenlijk lag het doel iets verder weg en iets minder ambitieus nl het meelopen in het hardloopgroepje op de camping in Zuid Frankrijk waar we afegelopen jaar voor de tweede keer geweest zijn. Dit groepje loopt echter maar zo’n 8 a 9 kilometer en mijn angst was dat het te gemakkelijk zou worden om dat doel te halen en dat ik daarmee uitstelgedrag ga vertonen. Vooral als het koud en nat wordt loop ik het risico op de bank te gaan hangen en tegen mezelf te zeggen “relax Twannie, volgende week is vroeg genoeg om te beginnen met trainen”. Dat mag dus niet gebeuren dus heb ik de druk op mezelf wat verder opgevoerd. Vooronderzoek op diverse website leerde me dat een voorwaarde voor het volgen van een halve marathonschema was dat je 10 kilometer aaneengesloten moest kunnen hardlopen. Uitdaging 1: mijn maximale afstand kwam neer op 100 meter. Meer dan 100 meter zou ik eenmalig kunnen leveren op basis van mijn donor codicil waarin ik mijn longen beschikbaar stelde aan Rijkswaterstaaat. Hiermee zou zeker 10 meter asfalt gelegd kunnen worden. Maar dat terzijde. Stap 1 was dus zo snel mogelijk toewerken naar 10 km. continue hardlopen. Met start2run lesjes van ene Evy Gruyaert moest dat geen enkel probleem vormen. Door terug te rekenen van een eenvoudig halve marathonschema voor beginners dat 16 weken in beslag zou nemen, kon ik vaststellen wanneer ik in staat moest zijn 10 km. non stop hard te lopen. Daar moest ik op uiterlijk 24 november mee klaar zijn om tijdig te kunnen beginnen aan het halve marathonschema. Door stiekum wat trainingen over te slaan heb ik een week weten te smokkelen en daarmee de eerste doelstelling gehaald. En in die periode van 0 tot 10 km. gebeurde er iets geks met me: de ooit zo sterke nicotineverslaving raakte steeds verder op de achtergrond, maar wat me nog het meest bevreemde: ik begon plezier te krijgen in hardlopen. Ik had voor hardlopen gekozen om tijd en plaatsonafhankelijk aan mijn nieuwe leven te kunnen werken. Zonder ruimte voor excuses (sportschool gesloten, training afgelast, lekke band etc.). Maar ik ging er zeker niet van uit dat ik het leuk zou gaan vinden. Maar toen ik voor het eerst het gevoel kreeg dat ik zweefde over het asfalt wist ik dat ik het doel zou gaan halen. Die dag staat nog steeds met dikke letters in mijn logboek op 22 november 2013 maar ook zonder logboek zou ik misschien de datum vergeten maar het gevoel niet.
Goed, de eerste 10 km. met Evy aan het handje zat erop. Duurlopen werden afgewisseld door interval trainingen en zonder van tevoren te weten wat me te wachten stond gaf ik me helemaal aan haar over. Maar na 10 km. verbrak Evy bruut onze zorgvuldig opgebouwde relatie met de simpele mededeling: “gefeliciteerd, u kunt nu geheel zelfstandig 10 kilometer hardlopen!”. En dat was ook zo. Hoewel ik me helemaal suf gelopen heb bij de eerste serieuze test heb ik inderdaad 10 km. non stop hard gelopen. Tijd voor fase 2: het opvoeren van de druk en het rennen van langere duurlopen, stevigere intervaltrainingen en tussendoor genoeg proberen te rusten. Daar waar de trainingen naar die eerste 10 km zo vlekkeloos verliepen, verliep de voorbereiding op de halve marathon een stuk moeizamer. De progressie ging ineens een stuk minder snel en de pijntjes namen ook hand over hand toe. Totdat deze pijntjes uiteindelijk op 2 maart 2014, een week voor de CPC, resulteerden in serieuze knieklachten. Een week voor het ultieme doel stop je natuurlijk niet meer en omdat de laatste week toch vooral uit rust bestaat, heb ik besloten de CPC toch te lopen. Hoewel ik de CPC zelf zonder noemenswaardige problemen gelopen heb, heb ik daarna wel de prijs mogen betalen. 3 weken geblesseerd geweest, fysiotherapie gehad en steunzolen aangemeten gekregen. Maar de belangrijkste lessen waren wel dat:- Een te hoog ambitieniveau leidt tot overtraindheid, overbelasting en daarmee blessures – Je je het beste eerst kunt focussen op looptechniek en daarna pas op je doelen- Een te laag ambitieniveau misschien wel geleid had tot vroegtijdig stoppen. Kortom, de weg naar de halve marathon had ik niet anders willen doen. Na de halve marathon ben ik opnieuw begonnen met hardlopen maar dan gebaseerd op chi-running Inmiddels ben ik 5 maanden verder en weer (zonder blessures) op het niveau van de halve marathon. Op 21 september heb ik eerst nog de Dam tot Damloop gelopen (waarbij ik weer aan het einde die beruchte knieklachten kreeg). Gelukkig bleek dit slechts een tijdelijke overbelasting te zijn zodat ik me nu “rustig” kan gaan richten op de marathon van Rotterdam in april 2015. Ik heb genoeg tijd voor de voorbereiding en als ik vast houd aan de chi-running techniek heb ik er vertrouwen in dat ik dat doel blessurevrij ga halen. En waarom? Geen idee… ik denk dat hardlopers zich gaan hechten aan de zelfkastijding die bijna onvermijdelijk is met deze “hobby”….