Ik had mezelf eigenlijk voorgenomen niet al te veel meer te schrijven over hardlopen. Just do it. Maar dit was wel een bijzondere dus een verhaaltje waard.
Na maanden van voorbereiding was het afgelopen weekend dan eindelijk zover.; de RopaRun! En voor de duidelijkheid, die voorbereidingen bestonden slechts voor een deel uit trainen. Het grootste deel bestond uit het werven van fondsen en het ophalen van donaties om het goede doel te steunen. Palliatieve zorg (meestal vanuit een hospice) voor ongeneeslijk zieke mensen.
Maar los daarvan, uiteindelijk zal er natuurlijk wel gelopen worden. Laat ik beginnen met een korte uitleg omdat we weleens vragen krijgen wat die Roparun nu eigenlijk is en hoe het werkt:
Oorspronkelijk is de Roparun ontstaan uit een estafette die vanuit Rotterdam naar Parijs leidde. Omdat dat qua finish niet supergezellig was heeft men er op een zeker moment voor gekozen de route om te draaien. Kunnen vrienden en bekenden de aankomst ook bijwonen. Goed, de Roparun is dus een estafetterun van Parijs naar Rotterdam. Aan deze run nemen meer dan 300 teams deel. Een team bestaat uit 8 lopers en 4 fietsers. Deze lopers en fietsers worden begeleid door chauffeurs, navigators, medewerker(st)ers catering, masseurs en een teamcaptain. In totaal bestaat zo’n team dus uit ong. 25 mensen. Die lopers en fietsers zijn verdeeld in 2 ploegjes van 4 lopers en 2 fietsers. Ieder ploegje legt om en om 50 km. af. Dat betekent dat wanneer ploeg A aan het rennen/fietsen is, ploeg B rust heeft en viceversa. Tijdens die 50 kilometer lossen de lopers elkaar af door om en om 1 kilometer te lopen. Dus na die 50 km. heb je ongeveer 4 uur rust.
Wanneer je die 50 kilometer aan het afleggen bent wordt je meestal vergezeld door een busje waar je tussen je runs door in kunt uitrusten. Lekker je bagage mee, genoeg eten en drinken dus helemaal super. Dat wordt anders in gebieden waar het busje niet mag komen. Dan gaan we met 1 of meer lopers op de fiets en lossen we elkaar op die manier af de zogenaamde run-bike-run).
In die rustperiode is er tijd voor massage, eten, een paar keer douchen en verplaatsen naar het volgende wisselpunt. Je probeert dan wel wat te slapen maar dat is vrij kansarm. Niet iedere onderbreking is even lang en niet overal is het even rustig. En in een rammelend campertje is slapen tijdens het rijden ook nauwelijks te doen.
En nu de belevenissen tijdens deze dagen. Ik ga proberen ze chronologisch te beschrijven:
Vrijdagavond aan het einde van de middag kwamen we aan in Parijs. Helaas waren de weersomstandigheden niet optimaal. Sterker; het sprookje zodanig dat het moment waarop een partytent uit de verpakking werd gehaald, al fataal was. Stormachtige wind dus met flink wat neerslag. Gelukkig konden we uitwijken naar een loods waar we de nacht hebben doorgebracht.
Zaterdag om 11.54 was de start. Schitterend en ontroerend moment voor iedereen die dit voor een (verloren)dierbare doet. Omdat wij in ploeg B zaten, hoefden we alleen maar te kijken en popelend af te wachten tot we zelf aan de beurt waren. Dat was 4 uur later het geval. De eerste stint ging moeiteloos dus dat gaf de burger moed. Eind van de avond waren we daar al mee klaar zodat we pas rond 04.00u de volgende ochtend hoefden op te draven. Veel te fit nog om al te gaan slapen dus nog even goed gegeten en wat gerust.
Zondagochtend nadat we de run van 4 uur ’s nachts achter de rug hadden werd door de Roparun organisatie een ontbijt aan alle deelnemers aangeboden. Daarbij mochten de feestelijkheden met een kracht van minstens 100dDB natuurlijk niet ontbreken. Ehm, slapen? Neu.. niet als de campers direct naast het plein met feesttent staan. Liever hadden we iets dichter bij de douches gestaan want die lagen op 10 minuten lopen.
Hoe dan ook, zondagmiddag hadden we nog een rondje te gaan. Tijdens dat rondje zouden we een run-bik-run van ongeveer 3 kilometer krijgen. Voor zo’n klein stukje vonden we (een teamgenoot en ik) het niet nodig om meer dan één fiets op te tuigen. We zouden elkaar met z’n tweeën wel even aflossen Dat liep ietsje anders. Na 5 kilometer begonnen we ons serieus af te vragen waar busje gebleven was en na 7 kilometer “kwam busje nog steeds niet zo”. Uiteindelijk hebben we met z’n tweeën 9 kilometer run-bik-run afgelegd. Rekenfoutje van onze navigator. Geen enkel probleem. Iedereen maakt fouten. Wel vermoeiend.
Zondagavond/nacht was voor ons het hoogtepunt van de Roparun. We kwamen door het Belgische dorpje Zele dat compleet uitgelopen was. Een enorm volksfeest met duizenden mensen, muziek en podia waarop de lopers en fietsers warm onthaald werden. Een half uur vol kippenvel.
Maandag was de laatste dag alweer aangebroken (time flies when you’re having fun). Op zo’n dag merk je dat de vermoeidheid serieus toe slaat. De dag bestand voor ploeg B uit een stint van 27 kilometer gevolgd door een run-bik-run van 40 kilometer. Dachten we. Tot iemand aangaf dat we “over 3 minuten klaar moesten staan voor de run-bike-run van 27 kilometer” waarna ploeg A zich bij ons zou voegen om met z’n allen de daaropvolgende 40 kilometer rennend en fietsend af te leggen. Wat??? 3 minuten om je gereed te maken voor een run-bik-run terwijl we ons voorbereid hadden op busje? Stress! Toen bleken die 3 minuten het tweede misverstand te zijn. 3 minuten waren 3 kilometers die de andere ploeg nog van ons verwijderd was. Tijd zat dus. Tegelijkertijd kregen we te horen dat wanneer we dit tempo aanhielden, we om 18.15u in Rotterdam aan zouden komen. Best laat als de eindtijd op 19.00u ligt. Doorlopen dus.
Wij dus met frisse moed en pittig tempo die 27 kilometer fietsend en rennend in tot we op de plek kwamen waar de ploegen zouden samensmelten. “Ehm… zie jij al iemand? Huh nee, jij wel?” Kortom, geen ploeg A te zien. Na wachten en bellen bleek de ploeg een stuk verderop te zijn gaan staan in verband met een gebrek aan parkeerplaatsen. Niemand die op het idee gekomen was om de auto’s verderop te zetten en de ploeg op de route te laten wachten. Frustratie alom omdat je je het snot voor de ogen loopt om niet teveel uit te lopen om die tijd direct daarna weer te zien verdampen vanwege miscommunicatie. Maar hey, we houden de moed erin want we zijn inmiddels met 8 lopers en 4 fietsers bij elkaar dus iedereen die nog wat kan die gaat ervoor. Eerst natuurlijk een paar keer ploeg A zodat wij nog wat rust hadden om vervolgens gezamenlijk af te gaan lossen. Mijn laatste poging heeft nog maar 300 meter geduurd. Koek was helemaal op. Klein detail nog; onze vrienden en familie zouden op een afgesloten terrein gratis in Rotterdam mogen parkeren zodat dat met bagage wat soepeler kon verlopen. Tring tring, telefoon: pasje van de slagboom doet het niet dus vrienden en bekenden mogen een betaalde parkeerplek gaan zoeken. De lontjes waren al niet erg lang meer….
De doorkomsten in verschillende plaatsen in Nederland waren hartverwarmend. Publiek dat de lopers massaal staat aan te moedigen. Onvergetelijk.
Tot slot was een loopster nog even afgehaakt om gezellig met familie te kunnen knuffelen. Zij zou zich via een verkorte route weer bij het team voegen maar voordat we dat wisten waren we ook weer kostbare minuten verder. Moet kunnen toch? Uiteindelijk bleek het allemaal best mee te vallen en hadden we stress om niets. Een aankomsttijd van rond 17.00u was helemaal prima.
De aankomst zelf was nog wel een verhaal op zich. Vóór de aankomst hadden we besloten eerst alle fietsen in een vrachtwagentje te dumpen en te voet verder te gaan. Dat begon bij het melden bij de finishpost. Van daaruit een behoorlijk stuk lopen naar de echte finish. En die echte finish bestond weer uit een lange rij met teams die speciaal onthaald werden. Dat speciale onthaal gold voor ons ook maar duurde eigenlijk net iets te lang of het verlangen naar een koud biertje was net iets te groot 😉
Van dat koude biertje hebben we met het hele team inclusief aanwezige vrienden nog even genoten en toen was alle leed alweer vergeten. Nadat ik twee glazen omgegooid had omdat ik me al na één biertje stomdronken voelde, zijn we maar naar huis en naar bed gegaan. Toch niet onverstandig dat ik afgelopen dinsdag vrij genomen heb.
Kortom, een onvergetelijke ervaring!
Tot slot nog een paar dingen die me verbaasd hebben en die ik graag met jullie wil delen:
De catering; wat hebben die mensen gewerkt! Het koningshuis zal jaloers zijn geweest op onze verzorging. Bij terugkomst lag de bagage weer keurig voor je klaar. Voortdurend werd gevraagd wat je wilde eten. In het busje lagen bakjes met eten met jouw naam erop klaar. Kortom, nogmaals bedankt!
De Masseurs; Sorry, ik bedoel de tovenaars. Die mensen weten schroefjes vast te draaien waarvan ik het bestaan niet wist. Dit was een Belgisch massageteam waar wij kaaskoppen nog wat van kunnen leren. O, en by the way, toen de eerste dag een loopster een dagje uitviel wegens ziekte stonden er gewoon masseurs klaar om even in te vallen. Wauw…
Alle andere begeleiding; Buiten de zeurpuntjes hierboven was alles gewoon top geregeld. Verder ga ik geen groepen noemen om de anderen niet tekort te doen maar de masseurs en catering verdienden deze extra aandacht.