Dit weekend nemen we afscheid. Afscheid van een object waaraan we zoveel herinneringen koesteren. Dat begon al 20(!) jaar geleden toen Daan haar eerste volledig zelfstandige huisje in ging richten. We waren in die tijd een beetje aan het snuffelen en schuren dus stelde ik me bescheiden op. Ik wilde geen al te grote stempel drukken op iets dat onbewust zo’n wezenlijk onderdeel van je leven gaat worden. En hoe wezenlijk, dat zou blijken:
Met de intenties die Daan er (blijkbaar) mee had mocht het best een beetje romantisch worden. Dus beschikte het over gordijntjes rondom.
Jarenlang hebben we hierop geprobeerd Yinthe te verwekken. En ik kan me nog herinneren dat ik ook weleens ’s middags een seintje heb gekregen dat het “ovulatietijd” was en ik met gezwinde spoed naar huis fietste. Nee, het is uiteindelijk niet de plek geworden waar Yinthe daadwerkelijk verwekt is. Daarvoor hadden we toch echt de reageerbuisjes nodig. Maar het was wel de plek waar Yinthe haar eerste levenslicht mocht aanschouwen.
Maar ook de plek waar we ’s ochtends vaderdag en moederdag vierden met een ontbijtje op bed. Waar we ’s nachts laveloos inploften wanneer we ons net iets té goed gedaan hadden aan de alcoholische versnaperingen tijdens een feest of een festival. Of denk aan de hele dagen wanneer we geveld waren door een griepje of andere klachten.
Totdat we, na 20 jaar, onze verdenking van rug- en andere klachten begonnen te richten op dit onderwerp.
Kortom, ik heb op je gevloekt (wat ben je loeizwaar) en gescholden, gelachen, gehuild en gevreeën. Gekotst en gezopen (of andersom), gepraat en gezwegen. Maar vooral ook veel geslapen. 
Om ons prachtige hemelbed uiteindelijk na 20 jaar trouwe dienst achteloos op het grof vuil te slingeren…